نقد و بررسی اختصاصی فیلم Paterson ( 2016 )

Jim Jarmusch عموما فیلمهایی را میسازد که توسط منتقدین تحسین میشوند ، هرچند کم پیش می آید فیلمهای او عام پسند باشند اما Jim Jarmusch یکی از صاحب سبک ترین کارگردانان جهان است ...
Paterson فیلم نجیبی است ، فیلمی که بدون هیچ ادعایی توانسته به یاد ماندنی باشد ...
Jim Jarmusch به مانند دیگر آثارش به خوبی توانسته در فضاسازی موفق باشد ، میتوان گفت Paterson هیچ داستان محکمی ندارد و فقط سعی دارد بیننده را با فضای حاکم در ذهن نویسنده و کارگردان همراه کند که اتفاقا Jim Jarmusch که هم نویسنده و هم کارگردان کار است در این موضوع موفق بوده است ...
همانطور که گفتیم Paterson هیچ داستانی ندارد و فقط سعی دارد بیننده را با فضای قالب در اثر همراه کند ، فضایی که برای همه ی ما قابل باور ، واقعی و تجربی است ...
فیلم در مورد یک راننده اتوبوس در شهر کوچک پترسون واقع در نیوجرسی است که صبح به صبح سر کار میرود ، تمام تفریح او که اتفاقا نامش پترسون است این است که در اوقات فراغتش شعر بنویسد و شبها به همراه سگشان به پیاده روی و بعد به یک کافه برای خوردن نوشیدنی برود ...
همسر پترسون لارا که او نیز دستی در هنر دارد و هر روز در حال طرح دادن به وسائل خانه و همچنین پختن کیک های متفاوت است ...
فیلم چند نکته کلیدی دارد..

Paterson زندگی روزمره ی یک زن و شوهر را نشان میدهد که البته بیننده همراه شوهر خانه میشود ، او هر روز صبح طبق عادت از خواب بدون صدای زنگ ساعت بین ساعت 6 تا 6 و نیم از خواب بیدار میشود ، هر روز یک نوع صبحانه میخورد ، هرروز قبل از شروع کار چند خط شعر مینویسد ، ناهار میان روزش را در یک مکان میخورد و حتی بعد از کار به خانه می آید و هر روز صندوق پست را صاف میکند ... او تمام این کارها را هر روز انجام میدهد و  بعد از پیاده روی با سگشان ( ماروین ) به یک بار میرود و با عده ای که دیگر آشنایش شده اند یک لیوان نوشیدنی میخورد ، و فردا روز از نو ...
میتوان گفت زندگی شخصی پترسون ، زندگی بسیاری از ما است ، جایی که هر روزمان به تکرار میرسد ، تمام کارهای روزمره مان را به صورت کاملا شرطی انجام میدهیم ، اما پترسون دچار فرسایش نمیشود ، او شاید در طول هفته فقط یکی دو روز را سخت بگذراند اما در باقی روزها تازگی در نگاهش موج میزند و این دقیقا به یک دلیل است ...پترسون عاشق نوشتن شعر است ، اتفاقا شعرهای عمیق و با اندیشه ای را میسراید و همین باعث میشود دیدش به زندگی کهنه نشود ...
پترسون و لارا در اوج عشق و علاقه شان اما پارادوکس قابل توجه ای دارند که البته ضربه ای به رابطه شان نمیزند ...

پترسون شعر های زیبایی مینویسد و با اصرار لارا هنوز هم حاضر نیست شعرهایش را در معرض نمایش بگذارد ، او ترجیحش این است که در خلوت خود و فقط برای دل خود این کار را انجام دهد ...
در طرف مقابل لارا را داریم که دائم به فکر بلند پروازی های خود است ، او قصد دارد خواننده ی کانتری بزرگی شود کمااینکه هنوز هیچ قدم محکمی برنداشته ، شاید بزرگترین موفقیت لارا فروش رفتن کیکهایش شود که اتفاقا پترسون در رودربایسی هر یک تکه را با یک لیوان آب میخورد !!!
Paterson قصد دارد به ما بگوید وجود شعر در زندگی انسانها میتواند بسیار حائز اهمیت باشد و اتفاقا در پیامش بسیار موفق است ، اما فیلم نکات دیگری نیز دارد ...
همانطور که گفتیم فیلم هیچ داستانی ندارد و فقط قصد دارد فضای حاکم در خود را منتقل کند که البته با یک فرم روایی فوق الاده بسیار موفق است ...
یکی از نکات مهم این فیلم حس نوستالوژی است که Jim Jarmusch به آن تزریق کرده ، هرچند که او در این کار نیز موفق است اما به واقع تزریق یک مطلب به شدت شخصی در یک فیلم میتواند عقلانی باشد ؟
فیلم در زمان حال میگذرد اما میبینیم که Jim Jarmusch کاملا خوداگاه فضا را به دهه 80 سوق داده است .
خانه ی بسیار ساده خانواده ، طرح های سیاه و سفید لارا در تمام خانه حتی در کیک هایی که میپزد ؛ کافه ی سبک قدیمی ، اتوبوس های قدیمی ، همراه نداشتن تلفن همراه توسط پترسون و حتی نشان ندادن آن در طول فیلم نشان میدهد Jim Jarmusch چه علاقه ای به نوستالوژی دارد و البته با رفتن سینمای آخر هفته زوج به یک فیلم قدیمی سیاه و سفید این موضوع به اوج خود میرسد ...

ریتم فیلم به مانند دیگر آثار Jim Jarmusch روند بسیار کندی را دنبال میکند اما باید گفت این روند کند خیلی کم آزار دهنده میشود و توجه به جزئیات بیننده را همراه خود نگه میدارد ...
فیلم پر است از insert اما این قاب ها بیننده را زجر نمیدهد زیرا حاوی پیام است و این در درک جزئیات کمک شایانی کرده است ...
کاراکترها عموما بت هستند ک البته این هم از ضمیر خود آگاه کارگردان گرفته شده است ...
پترسون و لارا دائما بت هستند و البته حق دارند زیرا اتفاق خاصی در طول فیلم شاهد نیستیم که بخواهیم ریاکشن آنها را ببینیم ...
تنها کاراکتر فعال فیلم که در او احساسات متفاوت را مشاهده میکنیم ماروین سگ خانواده است که در یک لج بازی طولانی مدت با پترسون است که اتفاقا شخصیت پردازی این سگ دوست داشتنی آنقدر جذاب از آب در آمده که وجودش لازم است ...
Adam Driver بازیگر بسیار خوبی است که نشان داده از استعداد فوق الاده ای برخوردار است ، او در اینجا کار سختی داشته و باید با یک کاراکتر خنثی وجوه شخصیتی کاراکترش را نشان میداده که تا حد زیادی موفق است ...
Golshifteh Farahani در نقش همسر پترسون خوب است اما کافی نیست ، البته شاید سادگی بیش از حد این کاراکتر باعث شده Golshifteh Farahani نتواند خیلی به روی کاراکترش مانور دهد .
Paterson فیلم شایسته ایست که آنقدر روی برنامه پیش میرود که حتی اشکالاتش نیز کاملا ارادی انجام شده و هیچ نقطه از فیلم بدون فکر و اندیشه پیش نرفته است ...
اگر به دنبال یک فیلم برای التیام روح خود هستید Paterson گزینه مناسبی است ...

امتیاز این فیلم 7 از 10

نقد و بررسی اختصاصی فیلم Voice From The Stone ( 2017 )...